 |
| จาก อัลบั้มภาพ Matichon Online |
หมายเหตุ วิสา คัญทัพ เขียนบทความนี้เผยแพร่ทางเฟซบุ๊ก หลังจากได้อ่านบทความ การกีดกันความเป็น "คอมมิวนิสต์" ออกจาก จิตร ภูมิศักดิ์ หลัง-พคท. ของธิกานต์ ศรีนารา มติชนออนไลน์ เห็นว่านี่เป็นบทความที่มีเนื้อหาน่าสนใจ จึงขออนุญาตนำมาเผยแพร่ต่อดังนี้
 |
| จาก อัลบั้มภาพ Matichon Online |
ผมมีความสนใจและครุ่นคิดเกี่ยวกับการนำบทเพลงของจิตร ภูมิศักดิ์ ไปร้องบนเวทีพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย (ซึ่งแสดงตัวตนแจ่มชัดว่าเป็นพวก "ศักดินานิยม") มานานแล้วว่าขัดแย้งและขัดข้องหัวใจเป็นที่สุด ทว่าหามุมที่จะอธิบายเหตุผลอย่างวิชาการไม่ได้ จนเมื่อได้อ่านวิทยานิพนธ์ของ คุณธิกานต์ ศรีนารา นิสิตระดับปริญญาเอก สาขาประวัติศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ความไสวสว่างทางปัญญาก็บังเกิด เพราะมีคนที่ต้องการลบภาพ จิตร ภูมิศักดิ์ ที่เป็น "นักปฏิบัติปฏิวัติ" นักรบประชาชน ของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (พคท.) ให้กลายเป็นนักปราชญ์ นักวิชาการสามัญธรรมดา นี่เอง
กล่าวอย่างถึงที่สุดคือ มีกระบวนการกีดกันความเป็นคอมมิวนิสต์ออกจาก จิตร ภูมิศักดิ์ ผู้ซึ่งแท้จริงแล้วมุ่งปฏิวัติโค่นล้มทั้ง "ทุนนิยม" และ "ศักดินา" ตามประเด็นที่วิทยานิพนธ์พยายามนำเสนอ ภาพโค่นล้ม โดยเฉพาะ "ศักดินา" ดังกล่าว หากหายไปเสียจากจิตร ภูมิศักดิ์ได้ บทเพลงของจิตร (ซึ่งถูกคัดมาบางเพลง) ก็ย่อมได้รับการร้องรับขับขานบนเวทีพันธมิตรฯเสมือนหนึ่งเป็นพวกเดียวกันได้ และดูจะเป็นการเพิ่มศรัทธาให้องค์กรของตนเป็นอย่างมากที่มี "แสงดาวแห่งศรัทธา" อย่างจิตร ภูมิศักดิ์ อยู่ร่วมกับเสื้อเหลืองข้างเดียวกับพวกเขา หรือกระทั่งทำให้วีรชนของประชาชนเป็นวีรชนของศักดินาไปในที่สุด ขอยกตอนหนึ่งของวิทยานิพนธ์ดังนี้
"วิกฤตศรัทธา การล่มสลายของ พคท. และทฤษฎี "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" นี้ ทำให้นักศึกษาและปัญญาชนฝ่ายซ้ายจำนวนมาก "ลดบทบาท" ของตนเองลงและต่างพากันหลบหน้าหลบตาผู้คนไปเยียวยาตัวเองในรูปแบบต่างๆ
ผลก็คือ มันได้เปิดพื้นที่ทางสังคมให้กับบรรดาปัญญาชนนักคิดนักเขียนอีกกลุ่มที่ไม่เคยได้เข้าร่วมการปฏิวัติกับ พคท. ในทางตรงข้าม พวกเขาโน้มเอียงไปในทางที่ "ไม่ชอบ", "เกลียด" หรือไม่ก็ "ต่อต้าน" พคท. และคอมมิวนิสต์ทุกชนิดด้วยซ้ำ และพวกเขานี่เองที่มีบทบาทสำคัญในการพูดและเขียนถึง จิตร ภูมิศักดิ์ ท่ามกลาง "ความเงียบ" ของบรรดานักศึกษาและปัญญาชนฝ่ายซ้าย การที่บรรดาผู้ที่มีบทบาทในการพูดถึงจิตรส่วนใหญ่ในยุคนี้ เกลียดคอมมิวนิสต์ แต่ก็ยกย่องชื่นชมในความเป็นอัจฉริยะของจิตรไปพร้อมๆกัน นี่เป็นภาวะอิหลักอิเหลื่อ
ผลก็คือ พวกเขาพยายาม "กีดกัน" ความเป็น "คอมมิวนิสต์" ออกไปจากจิตรเสีย โดยใช้วิธี "เลือก" ที่จะชมเชยยกย่องเฉพาะในด้านที่เป็นอัจฉริยะทางวรรณกรรม, นิรุกติศาสตร์ และประวัติศาสตร์ของเขา หรือไม่ก็หันไปพูดถึงเฉพาะชีวิตในช่วงวัยเด็กของจิตรแทน และจงใจที่จะไม่พูดถึงประวัติช่วงที่เป็นคอมมิวนิสต์ของเขา"
ควรเพิ่มเติมตรงนี้ว่า นักศึกษาปัญญาชนที่เคยเข้าร่วมกับคอมมิวนิสต์จำนวนหนึ่ง ณ ปัจจุบันก็เข้าร่วมกระบวนการ "กีดกัน" ดังกล่าวด้วย แต่ความพยายามกีดกันเมื่อกระทำไปบนพื้นฐานแห่งการบิดเบือนความจริงมันจึงทำให้ดูไม่เนียนและไม่กลมกลืนฝืดฝืน และทั้งพวกเขาก็ร่วมมือกับศักดินาโดยเปิดเผย ขณะเดียวกันก็ต่อต้าน "ทุนนิยม" เฉพาะคนชื่อทักษิณกับพวกอย่างหน้ามืดตามัวโดยตั้งใจละเลย "ทุนนิยม" และการคดโกง คอรัปชั่นที่กระทำโดยพวกเดียวกันเอง ไปดูวิทยานิพนธ์อีกตอนหนึ่งกล่าวว่า
"การที่ปัญญาชนฝ่ายซ้ายไทยหันไปสนใจต่อกระแสลัทธิมาร์กซ์ทั้ง 4 นี้ แม้ว่าจะทำให้พวกเขามีความขัดแย้งแตกต่างกันทางทฤษฎีอยู่มาก แต่มันก็ทำให้พวกเขามีจุดร่วมเหมือนกันบางอย่าง นั่นคือ พวกเขาเลิกสนใจประเด็น "ศักดินา" และหันไปให้ความสำคัญกับการวิเคราะห์และต่อต้าน "ทุนนิยม" เป็นหลัก พวกเขามีแนวโน้มที่จะมองเห็นร่วมกันว่า สังคมไทยได้กลายเป็น "ทุนนิยม" แล้ว ไม่ใช่ "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" ตามที่ พคท. เสนอ
นี่น่าจะเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้ข้อวิพากษ์ "ศักดินา" อันทรงพลังของ จิตร ภูมิศักดิ์ ที่ปรากฏอยู่ในหนังสือ โฉมหน้าศักดินา ไทย และ ศิลปเพื่อชีวิตศิลปเพื่อประชาชน หมดความสำคัญลงไป อย่างน้อยก็ในสายตาของพวกเขาด้วย
อาจกล่าวได้ด้วยว่า ทั้งปัญญาชนฝ่ายซ้าย และปัญญาชนที่ไม่ใช่ฝ่ายซ้าย ในยุค "หลัง-พคท." แม้จะมีความแตกต่างกันอย่างมากในเรื่องของทฤษฎี แต่พวกเขามีจุดร่วมกันอันหนึ่งโดยบังเอิญ นั่นคือ เห็นว่าประเด็น "ศักดินา" ไม่สำคัญอีกต่อไป และประเด็นที่ควรครุ่นคิดให้มากคือ "ทุนนิยม" ดังนั้น จึงไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่ปัญญาชนยุคหลัง พคท. ที่มุ่งแต่จะวิพากษ์ต่อต้าน "ทุนนิยม" เพียงอย่างเดียว จะต้องปกป้องรักษาความเป็นคอมมิวนิสต์ของ จิตร ภูมิศักดิ์ ในแบบที่มุ่งต่อต้านโค่นล้มทั้ง "จักรวรรดินิยมและศักดินา" เอาไว้"
คำว่า "ปัญญาชนฝ่ายซ้าย และปัญญาชนที่ไม่ใช่ฝ่ายซ้าย ยุคหลัง พคท." หากมีความคิดดังที่กล่าวมา ย่อมเป็นความคิดของปัญญาชนฝั่งเสื้อเหลือง เพราะฝ่ายเสื้อแดงนั้นแม้ชาวบ้านธรรมดาก็ "ตาสว่าง" มองเห็นอิทธิพลของศักดินาครอบงำสังคมไทยสูงกว่า "กึ่ง" คือเกินครึ่ง เป็นสังคมศักดินาเต็มรูปแบบ ซึ่งต้องรื้อถอนประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมบิดเบือนของศักดินากันครั้งใหญ่เมื่อฝ่ายประชาชนได้รับชัยชนะ ฝ่ายเสื้อแดงจึงต้องปกป้องรักษาความเป็นคอมมิวนิสต์ของ จิตร ภูมิศักดิ์ ในแบบที่มุ่งต่อต้านโค่นล้มทั้งจักรวรรดินิยมและศักดินาเอาไว้
ผมชื่นชม คุณธิกานต์ ศรีนรา ว่าเฉียบคมมากที่จับประเด็นนี้มาทำวิทยานิพนธ์เพราะนี่เป็นทั้งเรื่องของ การเคลื่อนไหวต่อสู้ทางวัฒนธรรมอันลึกซึ้งละเอียดอ่อน และเป็นทั้งประเด็นการเคลื่อนไหวต่อสู้แบบปฏิวัติด้วยการปฏิบัติที่เป็นจริง
ประเด็นวัฒนธรรมคือ กระบวนการของนักคิดนักเขียนนักหนังสือพิมพ์ยุค 2500 ที่ขับเคลื่อนโดยบุคคลอย่าง กุหลาบ สายประดิษฐ์.(ศรีบูรพา) สุภา ศิริมานนท์, อุดม สีสุวรรณ, เปลื้อง วรรณศรี, จิตร ภูมิศักดิ์, อิศรา อมันตกุล, เสนีย์ เสาวพงศ์, สุวัฒน์ วรดิลก (รพีพร), ทวีปวร, คำสิงห์ ศรีนอก และ ฯลฯ พวกเขาเหล่านี้ถึงที่สุดแล้วก็สู้กับศักดินาด้วยงานศิลปวรรณกรรมทั้งสิ้น ดังผลงานการประพันธ์ต่างๆมากมาย ทว่าพวกเขากลับถูกกลุ่มนิยมศักดินาเสื้อเหลือง นำเอาชื่อเสียงบารมีไปใช้เหมือนจงใจจะบิดเบือนให้เกิดประโยชน์กับกลุ่มตน โดยมิคำนึงถึงข้อเท็จจริง รางวัลด้านศิลปะวรรณกรรมต่างๆ นานา ในนามของท่านเหล่านี้ ถูกนำไปใช้เพื่อมอบให้กับนักเขียนและศิลปินที่นิยมศักดินาหรืออยู่ฟากฝั่งเดียวกับเขา กระทั่งความพยายามผูกขาดการจัดงานพิธีกรรมตามวาระต่างๆ ของนักคิดนักเขียนเหล่านี้ก็จงใจบิดเบือน ให้หลงลืมว่านักเขียนเหล่านี้คือผู้ต่อต้าน "ทุนนิยม" และ "ศักดินา"
ประเด็นการเคลื่อนไหวต่อสู้แบบปฏิวัติด้วยการปฏิบัติที่เป็นจริง อธิบายได้ว่าหากไม่เข้าร่วมต่อสู้และลงมือปฏิบัติ อารมณ์ความรู้สึกของท่านจะเป็นอย่างหนึ่ง การออกความเห็นของท่านก็อาจจะใช่เพียงบางส่วน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ทำตัวเป็นนักวิชาการบนหอคอยงาช้าง หรือพวกที่นั่งวิพากษ์วิจารณ์อยู่หลังไมค์ หรือซุ่มซ่อนหน้าจอคอมพิวเตอร์ในอินเตอร์เน็ต พวกเก่งแต่ปากแต่ไม่เคยลงมือปฏิบัติ เข้าร่วมชุมนุมในม็อบก็แบบขี่ม้าชมดอกไม้ พวกนี้มีอยู่จริง สนับสนุนความรุนแรง เร่งอารมณ์ให้โกรธแค้น ชอบยุยงโดยไม่ออกหน้า คนพวกนี้ไม่เคยพบกับความเจ็บปวดในชีวิตจริง ไม่มีโยนิโสมนสิการ ขาดพรหมวิหาร ไม่มีมนุษยธรรม ใช้ความรู้สึกที่มาจากจินตนาการตัดสินเหตุการณ์และผู้คน การได้เข้าร่วมการต่อสู้ที่เป็นจริงแม้เพียงครั้งหนึ่งจะทำให้เขาพบว่าจินตนาการกับความจริงเป็นคนละเรื่องกัน จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นตัวอย่างของคนที่ลงมือปฏิบัติการต่อสู้ที่เป็นจริง เป็นการยากที่จะบอกว่าจิตรเป็นนักทฤษฎีเมื่อเขาประสานการปฏิบัติตลอดชีวิตที่เห็น จิตรโดนโยนบก จิตรถูกจับกุมคุมขัง จิตรเข้าป่า จิตรเป็นคอมมิวนิสต์ จิตรสิ้นชีวิตในสภาพทหารป่า ซึ่งนี่คือการดำเนินชีวิต ขณะที่ในอีกส่วนหนึ่งก็ได้ทำงานสร้างสรรค์ทางปัญญาไปพร้อมๆ กัน ด้วยงานเขียนประเภทต่างๆ มากมาย และผลงานนั้นๆ ก็ยิ่งยืนยันความเป็นจิตร ภูมิศักดิ์ที่เป็นคอมมิวนิสต์ผู้ต่อสู้กับ "ทุนนิยม" และ "ศักดินา" อย่างชัดแจ้งเกินกว่าที่ใครต่อใครจะบิดเบือนให้เป็นอย่างอื่น สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล พูดเรื่องนี้ไว้ชัดเจน
"การที่ เคร็ก บอกว่า งานเขียนของจิตรไม่เคยรับใช้พรรคนั้นก็ "ผิดข้อเท็จจริง" อีกเช่นกัน เพราะ เคร็ก ลืมไปว่า จิตรแต่งเพลงให้พรรคหลายเพลง เช่น "ภูพานปฏิวัติ", "วีรชนปฏิวัติ" กับ "เลือดต้องล้างด้วยเลือด" ที่จิตรแต่งเพื่อยกย่องและตอบโต้ต่อการประหารชีวิต รวม วงศ์พันธ์ และเพลง "แสงดาวแห่งศรัทธา" ซึ่งเป็นสรรเสริญพรรคในเชิงสัญลักษณ์ รวมทั้งการที่จิตร แต่งเพลงมาร์ชประจำ "พลพรรคประชาชนไทยต่อต้านอเมริกา" ซึ่งจัดตั้งขึ้นในปี 2508 ตามคำ "มอบหมาย" ของ ธง แจ่มศรี สมาชิกระดับสูงของพรรค ด้วย"
การตั้งข้อสังเกตเป็นประเด็นเขียนวิทยานิพนธ์ของ ธิกานต์ ศรีนารา ครั้งนี้ ถือเป็นนิมิตรหมายที่ดีตรงที่คนเริ่มต้นเปิดประเด็นเป็นคนรุ่นใหม่ นำเสนอในเชิงวิชาการ พุ่งเป้าโต้ตอบเรื่องความสับสนของศิลปวัฒนธรรมประชาชน ในท่ามกลางสถานการณ์ของความขัดแย้งทางการเมืองแบบแบ่งขั้วเป็นเหลืองกับแดง ซึ่งถือเป็นเรื่องสำคัญ เพราะกระบวนการเคลื่อนไหวศิลปวัฒนธรรมของประชาชนซึ่งเคยสืบเนื่องเป็นขบวนเดียวกันมาตลอด ได้แตกแยกออกเป็นสองแนวทางแล้วอย่างชัดเจน การหาข้อสรุปเพื่อสืบทอดเจตนารมณ์อันแท้จริงของจิตร ภูมิศักดิ์ ไม่เอาศักดินา ไม่เอาทุนนิยม ใครคือทายาทศิลปะเพื่อชีวิตศิลปะเพื่อประชาชน เป็นเรื่องที่คนรุ่นต่อไปต้องศึกษาหาเหตุผลในท่ามกลางประวัติศาสตร์ที่ผิดๆ มากมายในสังคมไทย ไปดูข้อสรุปสุดท้ายของวิทยานิพนธ์เรื่องนี้
"จิตรเป็นคอมมิวนิสต์และตายไปอย่างคอมมิวนิสต์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ปัญญาชนยุคหลังซึ่งที่เกลียดชังคอมมิวนิสต์แต่ก็ชื่นชมในอัจฉริยภาพของจิตรไปพร้อมๆกัน ได้ช่วยกัน "กีดกัน" ความเป็นคอมมิวนิสต์ออกไปจากชีวประวัติของจิตรเสียสิ้น หลงเหลือก็แต่เพียงฐานะของการเป็น "นักคิดนักเขียน" ผู้มีอัจริยภาพในด้านวรรณกรรม นิรุกติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ และ "วิชาการ" เท่านั้น แน่นอนที่ว่า ความเป็นคอมมิวนิสต์ที่ถูก "กีดกัน" ออกไปจากจิตรก็คือ คอมมิวนิสต์แบบ พคท. ผู้ยืดถือในทฤษฎี "กึ่งเมืองขึ้นกึ่งศักดินา" ที่มีนัยของการต่อต้านทั้ง "ทุนนิยมและศักดินา" ไปพร้อมๆ กันนั่นเอง
โดยการ "กีดกัน" การเป็นผู้ที่ยึดถือใน "หลักการ" ดังกล่าวออกไปจากจิตรเสีย จึงเป็นการ "ง่าย" ที่ปัญญาชนในยุคปัจจุบันผู้ซึ่งเกลียดชังทุนนิยมและ "คืนดีกับศักดินา" ไปแล้ว จะหยิบใช้จิตรสำหรับหนุนเสริมการต่อสู้ของพวกเขาอย่างไรก็ได้ โดยไม่ต้องคิดให้ตลอดว่า การอ้างจิตรของพวกเขาจะขัดแย้งต่อความเป็น "คอมมิวนิสต์" หรือขัดแย้งต่อความคิดที่ต้องการเปลี่ยนแปลงสังคมไทยแบบ "ถอนรากถอนโคน" โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความคิดที่ต้องการต่อต้านโค่นล้มทั้ง "ทุนนิยม" และ "ศักดินา" ของจิตรหรือไม่"
สุดท้าย ธิกานต์ก็ไขข้อสงสัยว่า ผู้ที่กีดกันจิตรออกจากความเป็นคอมมิวนิสต์ที่ต้องการโค่นล้มทุนนิยมและศักดินาคือ "ปัญญาชนในยุคปัจจุบันผู้ซึ่งเกลียดชังทุนนิยมและ "คืนดีกับศักดินา" ไปแล้ว ซึ่งจะหยิบใช้จิตรสำหรับหนุนเสริมการต่อสู้ของพวกเขาอย่างไรก็ได้..." ตรงนี้คือความชัดเจนและโดนใจคนที่เคารพข้อเท็จจริงแห่งประวัติศาสตร์มากที่สุด
คงไม่ต้องอธิบายว่าคนพวกไหนคือ พวก "คืนดีกับศักดินา" ในวันเวลาที่ชาวบ้าน "ตาสว่าง" แต่ปัญญาชนแกล้ง "ตาบอด" คณะกรรมการปรองดองฯอันมากมีไม่รู้กี่ชุดต่อกี่ชุดสะท้อนให้เห็นตัวตนของปัญญาชนเหล่านั้นเต็มตาอยู่แล้ว น่าชื่นใจเป็นอย่างยิ่งที่นิสิตปริญญาเอกคนนี้ เรียนคณะเดียวและสถาบันเดียวกับจิตร ภูมิศักดิ์ และน่าชื่นชมอย่างยิ่งที่มหาวิทยาลัยให้เสรีภาพกับวิทยานิพนธ์ดีๆ มีโอกาสได้นำเสนอและเผยแพร่ ขอแสดงความคารวะในวาทกรรม "ปัญญาชนที่เกลียดชังทุนนิยม และคืนดีกับศักดินา" อันทำให้มองเห็นชื่อเสียงเรียงนามของบุคคลดังว่าปรากฎชัดขึ้นในมโนภาพ
ที่มา: มติชนออนไลน์ (update: วันที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553 เวลา 17:15:00 น.)
ชื่อบทความ: ขยายผลวิทยานิพนธ์ "จิตร ภูมิศักดิ์" ตามหาทายาท - แดงหรือเหลือง
โดย วิสา คัญทัพ
-----------------------------------------
การกีดกันความเป็น "คอมมิวนิสต์" ออกจาก จิตร ภูมิศักดิ์ หลัง-พคท.
โดย ธิกานต์ ศรีนารา
ที่มา: มติชนออนไลน์ (update: วันที่ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553 เวลา 17:00:00 น.)
หมายเหตุ บทความวิชาการเกี่ยวกับจิตร ภูมิศักดิ์ ชิ้นนี้ เป็นผลงานของ "ธิกานต์ ศรีนารา" นิสิตระดับปริญญาเอก สาขาประวัติศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งถูกนำเสนอในการสัมมนา 80 ปี จิตร ภูมิศักดิ์ จัดโดย ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯ ร่วมกับมูลนิธิจิตร ภูมิศักดิ์และกองทุนจิตร ภูมิศักดิ์ เมื่อวันที่ 29 ตุลาคม 2553 ณ ห้อง 105 อาคารมหาจุฬาลงกรณ์ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์ เว็บไซต์ประชาไทเป็นผู้นำบทความชิ้นนี้มาเผยแพร่ต่อสาธารณะเป็นครั้งแรก มติชนออนไลน์เห็นว่ามีเนื้อหาน่าสนใจ จึงขออนุญาตนำมาเผยแพร่ต่อ ณ ที่นี้
__________
บทความชิ้นนี้ต้องการเสนอว่า มีข้อเท็จจริงร่วมสมัยจำนวนมากที่ยืนยันว่า จิตร ภูมิศักดิ์ เป็น "คอมมิวนิสต์" แบบ พคท.ซึ่งวิเคราะห์สังคมไทยว่าเป็นสังคม "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" และมุ่งทำการปฏิวัติโค่นล้มทั้ง "ทุนนิยม" และ "ศักดินา" ในช่วงระหว่างหลัง 14 ตุลาคม 2516 จนถึง 6 ตุลาคม 2519 เมื่อ พคท. สามารถขยายอิทธิพลทางความคิดเข้าสู่ขบวนการนักศึกษาปัญญาชนได้อย่างกว้างขวางนั้น ภาพพจน์ของการเป็น "ปัญญาชนปฏิวัติ" ของจิตรได้รับการ "ขานรับ" เป็นอย่างดีจากนักศึกษาปัญญาชน และเมื่อนักศึกษาปัญญาชนฝ่ายซ้ายเข้าไปร่วมการต่อสู้ด้วยอาวุธกับ พคท. ในเขตป่าเขาภายหลังกรณี 6 ตุลาคม 2519 "ความเป็นคอมมิวนิสต์" ของจิตรก็ยิ่งเป็นเรื่องที่ไร้ข้อกังขาใดๆ
จุดเปลี่ยนที่สำคัญของประวัติศาสตร์การกีดกัน "ความเป็นคอมมิวนิสต์" ออกจากจิตรเริ่มขึ้นในช่วงครึ่งหลังของทศวรรษ 2520 เมื่อบรรดานักศึกษาปัญญาชนฝ่ายซ้ายเกิดวิกฤตศรัทธาต่อ พคท. แล้วแยกตัวออกจากพรรคไปหลบเร้นเยียวยาตนเองไม่ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน ได้เปิดที่ทางให้กับการพูดถึงจิตรแก่ปัญญาชนทั้งไทยและเทศที่ไม่ใช่ฝ่ายซ้าย, มี "อคติ" ต่อ "คอมมิวนิสต์" ค่อนข้างรุนแรง แต่ขณะเดียวกันพวกเขาก็ชื่นชมในอัจฉริยภาพในด้านวรรณกรรม ประวัติศาสตร์ นิรุกติศาสตร์ และ "วิชาการ" ของจิตรอยู่มาก ได้พยายาม "กีดกัน" ความเป็นคอมมิวนิสต์ผู้ซึ่งมุ่งทำการปฏิวัติโค่นล้มทั้ง "ทุนนิยม" และ "ศักดินา" ออกไปจากจิตร แล้วเลือกที่จะพูดถึงเฉพาะอัจฉริยภาพในด้านวรรณกรรม ประวัติศาสตร์ นิรุกติศาสตร์ และ "วิชาการ" จิตรเพียงด้านเดียว และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการพูดถึงจิตรในลักษณะที่ "ขัดแย้ง" หรือ "ไม่แคร์ไม่สน" ต่อความเป็น "คอมมิวนิสต์" ของจิตรซึ่งเกิดขึ้นตามวาระโอกาสต่างๆ ของผู้คนในยุคปัจจุบัน
1. ก่อน 14 ตุลา: จิตร ภูมิศักดิ์ ผู้เป็นอยู่และตายเยี่ยง "คอมมิวนิสต์"
จิตร ภูมิศักดิ์ เป็น "คอมมิวนิสต์" อย่างไม่ต้องสงสัย ก่อนเข้าป่าเขาเขียนหนังสือวิพากษ์ทั้ง "ศักดินา" และ "ทุนนิยม", เขาเข้าร่วมต่อสู้ด้วยกำลังอาวุธกับ พคท. และถูกยิงตายที่ "ชายป่า" ในฐานะ "คอมมิวนิสต์"
ความเป็น "คอมมิวนิสต์" ของ จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นแบบ พคท. ซึ่งยึดถือทฤษฎี "กึ่งเมืองขึ้นกึ่งศักดินา" ที่มุ่งต่อต้านโค่นล้มทั้ง "ทุนนิยมและศักดินา" ดังจะเห็นได้อย่างชัดเจนจากหนังสือที่ตีพิมพ์ในปี 2493 ชื่อ ไทยกึ่งเมืองขึ้น ของ อรัญญ์ พรมชมพู หรือ อุดม สีสุวรรณ กรรมการกลางพรรคปี 2495 และสมาชิกกรมการเมือง ปี 2512
ใน ไทยกึ่งเมืองขึ้น อุดม สีสุวรรณ วิเคราะห์ว่า นับตั้งแต่การทำสนธิสัญญาบาวริ่งกับอังกฤษใน พ.ศ. 2398 เป็นต้นมา สังคมไทยก็กลายเป็นสังคม "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" ที่ด้านหนึ่ง การรุกรานของจักรพรรดิเฉือนเอาแผ่นดินไทยไปเป็นเมืองขึ้นของตน คุกคามทั้งทางเศรษฐกิจ การเมือง และวัฒนธรรม ทำให้ประเทศไทยต้องตกอยู่ในฐานะ "กึ่งเมืองขึ้นของจักรพรรดินิยม" ขณะที่อีกด้านหนึ่ง การรุกรานของจักรพรรดินิยมได้ทำให้รากฐานทางเศรษฐกิจของระบอบศักดินาไทยต้องสลายตัวลงสร้างเงื่อนไขและโอกาสให้แก่การผลิตแบบทุนนิยมในสังคมไทย ผลักดันให้สังคมไทยก้าวออกจากระบอบศักดินามาเป็น "กึ่งศักดินา"
เราสามารถมองเห็นความคิดที่วิพากษ์ทั้ง "จักรวรรดินิยม" และ "ศักดินา" ของ จิตร ภูมิศักดิ์ ได้อย่างชัดเจนในหนังสือ โฉมหน้าศักดินาไทยในปัจจุบัน (2500) ที่เปิดฉากวิพากษ์ทั้ง "จักรวรรดินิยมและศักดินา" ตั้งแต่ย่อหน้าแรก ดังนี้
ในกระแสคลื่นแห่งความเคลื่อนไหวทางเศรษฐกิจ, การเมืองและวัฒนธรรมปัจจุบันนี้ สิ่งที่ประชาชนไทยได้ยินและกล่าวขวัญถึงจำเจ เป็นปัญหาประจำวันก็คือ จักรวรรดินิยม (ซึ่งรวมทั้ง นายทุนนายหน้า และ นายทุนขุนนาง ผู้เป็นสมุนของมัน) และ ศักดินา. สถาบันของประชาชนทั่วไปจะเป็นหนังสือพิมพ์ก็ดี. การอภิปรายในที่สาธารณะเช่นท้องสนามหลวงของจังหวัดพระนคร และในบริเวณศาลากลางหรือตลาดของต่างจังหวัดก็ดี, และแม้ในความเคลื่อนไหวอื่นๆ ของประชาชน เป็นต้นว่าการเดินขบวนก็ดี เสียงที่ดังที่สุดก็คือ เสียงคัดค้านและประณามจักรวรรดินิยมและศักดินา
แน่นอนความเคลื่อนไหวอย่างกว้างของประชาชนไทยที่คัดค้านและประณามจักรวรรดินิยมและศักดินานี้ ย่อมเป็นนิมิตหมายอันดีที่แสดงให้เห็นว่าประชาชนไทยในปัจจุบันนี้ ได้ตื่นตัวขึ้นแล้วโดยสมบูรณ์ เขาได้สามารถมองเห็นแล้วอย่างชัดเจนว่า ใครคือศัตรูที่ปล้นสะดมแล่เนื้อเถือหนังพวกเขาและใครคือศัตรูที่สูบรีดซึมลึกเข้าไปจนถึงแก่นกระดูกดำของเขาทั้งมวล ความจัดเจนในชีวิต...สอนให้ประชาชนไทยมองเห็นได้ว่า ต้นตอที่มาใหญ่ของมันก็คือ จักรวรรดินิยม (รวมทั้งสมุนคือนายทุนนายหน้าและนายทุนขุนนาง) และศักดินา
...........
ยิ่งกว่านั้น ประชาชนไทยยังมองเห็นอีกด้วยว่า การขูดรีดและกดขี่ประชาชนของจักรวรรดินิยมและศักดินานั้น เป็นการขูดรีดร่วมกัน (Collective Exploitation) นั่นคือ ทั้งคู่ต่างมีผลประโยชน์ในการขูดรีดร่วมกัน...ดังนั้นเอง เสียงสะท้อนจึงดังก้องมาจากประชาชนไทยเสมอว่า ศัตรูตัวสำคัญที่เขาจะต้องขจัดอย่างรีบด่วนที่สุดก็คือ จักรวรรดินิยมจากภายนอกและศักดินาจากภายใน
แต่ที่จิตรพูดออกมาอย่างชัดเจนที่สุดก็คือในบทความชื่อ “ความพ่ายแพ้ของภาพยนตร์จักรพรรดินิยม” ซึ่งตีพิมพ์ในหนังสือ ปิตุภูมิ ระหว่างปี 2499 – 2500 ที่ว่า
สภาพชีวิตในสังคมไทยปัจจุบันเป็นสภาพชีวิตแบบ กึ่งศักดินา กึ่งเมืองขึ้น ซึ่งเป็นแบบเดียวกับสังคมจีนก่อนการปลดแอก คือ ศักดินายังคงมีอิทธิพลมหึมาในการขูดรีดประชาชน พวกขุนศึกกำลังแก่งแย่งอำนาจช่วงชิงผลประโยชน์กัน และขณะเดียวกันก็กดขี่ประชาชนอย่างหนัก จักรพรรดินิยมก็กระหน่ำซ้ำเติมการขูดรีดอยู่อีกแรงหนึ่งอย่างหนักหน่วงด้วย
การมีความคิดที่วิพากษ์ทั้ง "จักรวรรดินิยมและศักดินา" ของจิตร เป็นที่รับรู้กันโดยทั่วไปในหมู่ปัญญาชนซึ่งมีชีวิตอยู่ร่วมสมัยเดียวกับเขา ในหนังสือ คอมมิวนิสต์ลาดยาว ทองใบ ทองเปาด์ เล่าว่า จิตร "เป็นคนที่เกลียดชังทุนนิยม ศักดินานิยมและจักรพรรดินิยมอย่างเข้ากระดูกดำ"
ชื่อทางการของเขา ใครๆ ก็เรียกว่า "จิตร ภูมิศักดิ์" ถูกแล้ว ผมหมายถึงเขา จิตร ภูมิศักดิ์ หรือ ทีปกร หรือ สมชาย ปรีชาเจริญ หรือ กวีการเมือง หรือ อื่นๆ อีก ซึ่งล้วนเป็นนามที่ "ศักดินาเกลียด จักรพรรดินิยมแสยง" ทั้งสิ้น
ขณะที่ในหนังสือ วาระสุดท้ายแห่งชีวิต จิตร ภูมิศักดิ์ ซึ่งตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 2531 แคน สาริกา ได้นำเสนอข้อมูลที่ "ลึก" ยิ่งกว่าที่ ทองใบ ทองเปาด์ เล่าไว้ใน คอมมิวนิสต์ลาดยาว เกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปฏิบัติงานของ พคท. กับ จิตร ภูมิศักดิ์ ในช่วงที่อยู่ใน "คุกลาดยาว" ว่า การจับกุมอย่างเหวี่ยงแหของ จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ได้ทำให้มีผู้คนจากหลายที่หลายกลุ่มมารวมกันอยู่ใน "คุกลาดยาว"
ข้อความต่อไปนี้จะแสดงให้เห็นว่า ระหว่างที่เขาใช้ชีวิตอยู่ในคุกลาดยาวนั้น รอบตัวเขาเต็มไปด้วยสมาชิกระดับสูงของ พคท.
กลุ่มแรก เป็นสมาชิกองค์กรจัดตั้งของพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย (พคท.) อาทิเช่น เปลื้อง วรรณศรี, อุดม สีสุวรรณ, หนก บุญโยดม และคนอื่นๆ
กลุ่มที่สอง นักการเมืองแนวสังคมนิยม อย่างเทพ โชตินุชิต, พรชัย แสงชัจจ์, เจริญ สืบแสง ฯลฯ
กลุ่มที่สาม เป็นพวกนักเขียน-นักหนังสือพิมพ์ นักหนังสือพิมพ์ชื่อดังที่ติดร่างแหเข้ามาด้วยเช่น อุทธรณ์ พลกุล, อิศรา อมันตกุล, สนิท เอกชัย, เชลง กัทลีระดะพันธ์ ฯลฯ
กลุ่มที่สี่ นักศึกษาปัญญาชน ที่มาจากรั้วจุฬาฯ ก็มี จิตร ภูมิศักดิ์, ประวุฒิ ศรีมันตะ และสุธี คุปตารักษ์ จากรั้วเกษตรฯ ได้แก่ นิพนธ์ ชัยชาญ และบุญลาภ เมธางกูร นอกจากนี้ยังมีนักศึกษาหนุ่มไฟแรงอีกหลายคน
กลุ่มที่ห้า เป็นชาวนาจากบ้านนอก และชาวเขาจากดงดอยภาคเหนือ พวกนี้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร ผิดกับชาวนาอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งอยู่ในสายจัดตั้งของ พคท.
กลุ่มนักศึกษารวมตัวกันในนาม "กลุ่มหนุ่ม" หรือ "กลุ่มเยาวชน" โดยมีจิตรเป็นแกนหลักคนหนึ่งของกลุ่ม จริงๆ แล้ว คนในกลุ่มหนุ่มมีทั้งที่เป็นสมาชิกพรรคฯ และเพิ่งก้าวเข้ามาสู่องค์กรจัดตั้ง อย่างนักศึกษาจากเกษตรฯ ส่วนหนึ่งกลายเป็นสมาชิกสันนิบาตเยาวชนของพรรคฯ มาก่อนเข้าคุก
อดีตกรรมการจังหวัด (พคท.) ตากผู้หนึ่งซึ่งเคยร่วมกับกลุ่มหนุ่มสมัยนั้นเล่าว่า แม้แต่องค์กรจัดตั้งของพรรคฯ ในลาดยาว ยังตื่นตระหนกต่อบทบาท "ผู้นำ" กลุ่มเยาวชนของจิตร ถึงขนาดกลุ่มคนแก่ของพรรคฯ และกรรมการกลางพรรคฯ บางคนต้องคอยปรามจิตรด้วยการแสดงทัศนะตอบโต้ผ่านมาทางนักศึกษาปัญญาชนของพรรคฯ คนหนึ่ง กล่าวหาว่า จิตรกับพวกเป็น "หนุ่มเลือดร้อน" หรือ "ซ้ายไร้เดียงสา"
อดีตกรรมการจังหวัดคนเดิม (ผู้มีฉายาว่า "คอมมิวนิสต์กำแพง") ขยายภาพความขัดแย้งให้ชัดขึ้นอีกว่า องค์กรพรรคฯ ในลาดยาวแบ่งเป็นสองปีก ปีกขวาประกอบด้วยกรรมการกลางพรรคฯ กับสมาชิกพรรคฯ ภาคใต้ ปีกซ้ายมีสมาชิกพรรคฯ ภาคอีสานร่วมมือกับกลุ่มหนุ่ม การต่อสู้ของสองปีกดำเนินไปเป็นระยะๆ บางคราวเป็นเอกภาพ และบางคราวก็ขัดแย้ง ธง แจมศรี – กรรมการกลางพรรคฯ คนหนึ่งซึ่งอยู่ในคุกลาดยาวคอยทำหน้าที่ไกล่เกลี่ยข้อพิพาทครั้งแล้วครั้งเล่า
ในปีกซ้ายมีสมาชิกพรรคฯ อาวุโสจากศรีสะเกษเป็นหัวหอก ปีกนี้โจมตีฝ่ายตรงข้ามว่าเป็นพวกฝันกลางวัน หรือนักประนีประนอม พูดตามภาษาซ้ายทางการก็คือ "พวกฉวยโอกาสเอียงขวา" หรือ "ลัทธิยอมจำนน" สมาชิกบางคนในปีกนี้ถึงขั้นตั้งข้อสงสัยกรรมการกลางพรรคฯ คนหนึ่งว่าเป็น "สายสันติบาล"
ด้านปีกขวาก็งัดตำราออกมาตอบโต้ปีกซ้ายอย่างหนักหน่วงเช่นกัน ข้อหาที่ตั้งให้อีกฝ่ายก็ฉกาจฉกรรจ์ไม่แพ้กับที่ปีกซ้ายตั้งให้ฝ่ายตน ฝ่ายนี้ถือว่าปีกซ้ายเป็น "พวกฉวยโอกาสเอียงซ้าย" หรือ "พวกลัทธิสุ่มเสี่ยง"
แต่ที่ทั้งสองปีกร่วมมือกันเป็นเอกภาพก็คือ การวิพากษ์ ประเสริฐ ทรัพย์สุนทร ด้วยเห็นว่า "อาจารย์เสริฐ" เดินแนวทางสันติ หรือลัทธิแก้ ขณะเดียวกันก็ดึง สังข์ พัธโนทัย เข้ามาเป็นแนวร่วม
ส่วนข้อมูลเกี่ยวกับการ "เป็นอยู่" และ "ตาย" อย่าง "คอมมิวนิสต์" ของ จิตร ภูมิศักดิ์ นั้น สามารถหาอ่านได้ในหนังสือ วาระสุดท้ายแห่งชีวิตจิตร ภูมิศักดิ์ ของ แคน สาริกา ซึ่งกล่าวไว้อย่างละเอียด
จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นคอมมิวนิสต์ เขาวิเคราะห์ว่าสังคมไทยเป็น "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" เขาต่อต้านทั้ง "จักรวรรดินิยมและศักดินา" เช่นเดียวกับ พคท. และเขาก็ตายในฐานะคอมมิวนิสต์
2. จิตร ภูมิศักดิ์ หลัง 14 ตุลา: "ศิลปินนักรบของประชาชน", "นักรบของคนรุ่นใหม่", "นักปฏิวัติผู้ไม่ตาย", "อัจฉริยะของประชาชน" และอื่นๆ
หลังกรณี 14 ตุลา กระแสความคิดสังคมนิยมของ พคท. ได้เติบโตขึ้นและแผ่ขยายเข้ามามีอิทธิพลในหมู่นักศึกษาและปัญญาชนอย่างกว้างขวาง จนในท้ายที่สุดก็ก้าวขึ้นมามีชัยชนะเหนือกระแสความคิดอื่นๆ
ในช่วงระหว่างปี 2516 – 2519 ความเป็น "คอมมิวนิสต์" ของ จิตร ภูมิศักดิ์ หาได้เป็น "ผลลัพธ์" ที่เกิดจากการเติบโตเฟื่องฟูของกระแสสังคมนิยมแบบ พคท. ไม่ หากแต่เป็น "ปัจจัย" สำคัญที่ทำให้กระแส พคท. เติบโตขึ้นด้วยซ้ำ ในการประชุมทางวิชาการ 72 ปี จิตร ภูมิศักดิ์ ที่จัดขึ้นเมื่อปี 2545 สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล เสนอว่า
จิตรเป็นคนแรกที่นำเอาไอเดียเรื่องการรับใช้ประชาชนที่ว่าศิลปะทุกอย่างจะต้องแยกกันอย่างชัดเจน แม้กระทั่งรูปแบบก็ไม่เป็นรูปแบบที่ไม่เป็นแบบศักดินา เอาเข้าจริงๆ เหตุผลที่นักศึกษาหลัง 14 ตุลา ชอบจิตรมากๆ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ในความเห็นผม ถ้าถามว่าใครควรรับผิดชอบมากที่สุดต่อความเป็นซ้ายจัดแบบวรรณกรรมของนักศึกษาในช่วง 14 – 6 คือจิตรนี่แหละ
ข้อเสนอนี้ไม่ผิดไปจากสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในช่วงเวลานั้น เพราะในเวลานั้น ผลงานของจิตรถูกนำกลับมาพิมพ์ซ้ำหลายครั้งโดยกลุ่มนักศึกษาและปัญญาชนฝ่ายซ้ายหลากหลายกลุ่ม เช่น
"ชมรมหนังสือแสงตะวัน" ตีพิมพ์ บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา (ในปี 2517), กวีการเมือง (2517), โฉมหน้าศักดินาไทย (ในปี 2517),ทีปกร ศิลปินนักรบของประชาชน (2517) ด้วยเลือดและชีวิต เรื่องสั้นที่สรรแล้วของสงครามต่อต้านเวียดนาม (ในปี 2519), ความเรียงว่าด้วยศาสนา (ในปี 2519),
"แนวร่วมนักศึกษาเชียงใหม่" ตีพิมพ์ รวมบทกวีและงานวิจารณ์ศิลปวรรณคดีของกวีการเมือง (ในปี 2517),
"กลุ่มวรรณกรรมธรรมศาสตร์" ตีพิมพ์ รวมบทกวีที่สรรแล้วโดย "กวีประชาชน" (ในปี 2517),
กมล กมลตระกูล ตีพิมพ์ ศิลปเพื่อชีวิต ศิลปเพื่อประชาชน (ในปี 2517),
"ฝ่ายศิลป-วัฒนธรรม ส.จ.ม. (สโมสรนิสิตนักศึกษาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย)" ตีพิมพ์ บทวิพากษ์ว่าด้วยศิลปวัฒนธรรมของ "จิตร ภูมิศักดิ์" (ในปี 2517)
"สภานักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง" ตีพิมพ์ นิราศหนองคายวรรณคดีที่ถูกสั่งเผา (ในปี 2518)
ในปี 2517 หนังสือบางเล่ม เช่น โฉมหน้าศักดินาไทย ถูกจัดพิมพ์ร่วมกันโดยกลุ่มอิสระหลายกลุ่ม ได้แก่ สภาหน้าโดม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, สภากาแฟ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, แนวร่วมนักศึกษา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ และชมรมคนรุ่นใหม่ มหาวิทยาลัยรามคำแหง เป็นต้น
เห็นได้ชัดว่า ชื่อเสียงของจิตรในช่วงหลัง 14 ตุลานั้น เป็นที่รับรู้กันโดยทั่ว ในบทนำของหนังสือ บทวิพากษ์ว่าด้วยศิลปวัฒนธรรมของ "จิตร ภูมิศักดิ์" ซึ่งตีพิมพ์ในปี 2517 สถาพร ศรีสัจจัง นักศึกษาฝ่ายซ้ายในสมัยนั้นบรรยายว่า
ในช่วงแห่งการต่อสู้ที่ทวีความเข้มข้นขึ้น งานของจิตร ภูมิศักดิ์ ก็ถูกพิมพ์เผยแพร่ใหม่ และขจายออกไปอย่างกว้างขวาง มีการพูดถึงท่านกันอย่างมากมาย เด็กหนุ่มสาวรุ่นใหม่ได้นำเรื่องราวของท่านมาแต่งเป็นเพลงขับร้องเชิงเป็นตำนานนักสู้ประชาชนผู้ยิ่งใหญ่ แม้แต่บรรดานักวิชาการเสรีนิยมทั้งหลายก็ต้องหันมาสนใจถึงกับมีการจัดสัมมนากันขึ้นถึงเรื่องราวของท่าน
ในเดือนกันยายนปี 2517 มีการจัดสัมมนาเรื่อง "แนวความคิดของจิตร ภูมิศักดิ์" โดย สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย
ในเดือนมิถุนายน 2517 ชลธิรา กลัดอยู่ ในฐานะบรรณาธิการ อักษรศาสตร์พิจารณ์ ได้อุทิศเนื้อที่ของวารสารเกือบทั้งหมดให้กับเรื่องราวของ "ศิลปินของประชาชน?"
สังคมศาสตร์ปริทัศน์ ฉบับเดือนกันยายน 2517 นำเอาบทกวี "เปิบข้าว" ของจิตรมาไว้ที่ปกหน้าและเอาภาพถ่ายของจิตรมาแสดงในหน้าถัดไปและตีพิมพ์บทความ "โฉมหน้าศักดินาไทยในสายตาของ จิตร ภูมิศักดิ์" ของ ธรรมเกียรติ กันอริ
ในเดือนตุลาคม 2517 มีการตีพิมพ์หนังสือ จิตร ภูมิศักดิ์ นักรบของคนรุ่นใหม่ โดย สุชาติ สวัสดิ์ศรี
ในเดือนธันวาคม 2517 มีการแสดงละครเรื่อง "จิตร ภูมิศักดิ์" ที่จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และนำ "บทละคร" ดังกล่าวมาตีพิมพ์ใน อักษรศาสตร์พิจารณ์ ฉบับเดือนเมษายน 2518 เป็นต้น
นี่ยังไม่นับรวมไปถึงบทแนะนำหนังสือเล่มต่างๆ ของจิตรที่ปรากฏอยู่ใน สังคมศาสตร์ปริทัศน์, อักษรศาสตร์พิจารณ์ และ ประชาชาติ อีกหลายชิ้น
ใน The Communist Movement in Thailand ซึ่งเป็นวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกของเขา สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล เสนอว่า พคท. มีบทบาทสำคัญในการทำให้ จิตร ภูมิศักดิ์ มีชื่อเสียงขึ้นอีกครั้งในช่วงหลังกรณี 14 ตุลาคม 2516 ทั้งนี้เพราะมาโนช เมธางกูร หรือ "ลุงประโยชน์" สมาชิกระดับสูงของพรรคในเมืองคือผู้ที่เชื่อมโยงจิตรกับพรรคและเป็นผู้ที่ "รับผิดชอบ" จิตร ภูมิศักดิ์ ที่แท้จริง
"ลุงประโยชน์" เป็นผู้ที่มีบทบาทสำคัญในการนำจิตรเข้าสู่ความสนใจของขบวนการนักศึกษา 14 ตุลา โดยเริ่มจากการทำให้ เช กูวารา กลายเป็น "นายแพทย์นักปฏิวัติผู้ยิ่งใหญ่" และจากนั้นก็ทำให้ จิตร ภูมิศักดิ์ กลายเป็น "ศิลปินนักรบของประชาชน"
แม้แต่ เทียนชัย วงศ์ชัยสุวรรณ หรือ "ยุค ศรีอาริยะ" ก็ยังยอมรับว่า ในช่วงระหว่างปี 2516 – 2519 เป็นช่วงที่ พคท. เริ่มแผ่ขยายอิทธิพลทางอุดมการณ์เข้าสู่ขบวนการนักศึกษาผ่านเข้ามาในหลายรูปแบบทั้งที่เป็นเอกสาร, ความคิด, จิตร ภูมิศักดิ์ และ เช กูวารา
ขณะที่ "ชมรมหนังสือแสงตะวัน" ก็คือสำนักพิมพ์ของพรรคในเมือง โดย นิสิต จิรโสภณ ซึ่งเป็นผู้ดำเนินการสำนักพิมพ์ อยู่ภายใต้ความรับผิดชอบของ "ลุงประโยชน์"
ในช่วงปี 2517 – 2518 "ชมรมหนังสือแสงตะวัน" ได้จัดพิมพ์ผลงานสำคัญของจิตร 3 ชิ้น คือ โฉมหน้าศักดินาไทย, กวีการเมือง และ ทีปกร: ศิลปินนักรบของประชาชน
และไม่นานก่อนที่เขาจะเสียชีวิต นิสิต จิรโสภณ ได้โฆษณาอย่างเปิดเผยไว้ว่า มีโครงการจะตีพิมพ์ สรรนิพนธ์เหมาเจ๋อตุง จำนวน 8 เล่ม
3. จิตร ภูมิศักดิ์ ในฐานที่มั่นปฏิวัติภายใต้การนำของ พคท.: "วีรชนปฏิวัติ"
กรณี 6 ตุลา ทำให้นักศึกษาและปัญญาชนจำนวนมากหันไปเข้าร่วมและสนับสนุนการต่อสู้ด้วยอาวุธกับ พคท. ในเขตป่าเขา และทำให้ พคท. ขยายเติบโตพุ่งขึ้นสู่กระแสสูงอย่างรวดเร็ว
ในช่วงที่กระแสการปฏิวัติภายใต้การนำของ พคท. ขึ้นสู่กระแสสูงสุดภายหลังกรณี 6 ตุลานี้ จิตร ภูมิศักดิ์ ได้รับการยกย่องเชิดชูจากนักศึกษาและปัญญาชนในฐานะ "วีรชนปฏิวัติ" หรือไม่ก็ "ปัญญาชนปฏิวัติ" ซึ่งสามารถเห็นได้ใน "สิ่งพิมพ์ใต้ดิน" ของนักศึกษาที่ถูกจัดทำขึ้นเป็นจำนวนมากทั้งในป่าและในเมือง ตัวอย่างเช่น
นิตยสาร หลักชัย ฉบับเดือนพฤษภาคม 2523 ตีพิมพ์บทความของ ศรีสุวรรณ ชื่อ "บทรำลึกวีรชนปฏิวัติ"
วารสาร พลัง ฉบับเดือนพฤษภาคม 2521 ตีพิมพ์บทความชื่อ "ศึกษาและสืบทอดแบบอย่างจากวีรชนปฏิวัติ จิตร ภูมิศักดิ์"
วารสาร ส่องทาง ฉบับเดือนมีนาคม 2523 ตีพิมพ์บทความของ สิริอุษา พลจันทร์ (ชลธิรา สัตยาวัฒนา) เรื่อง "ศึกษาแบบอย่างคุณแม่สหายจิตร ภูมิศักดิ์ รักลูก รักพรรคยืนหยัดสืบทอดภารกิจปฏิวัติ"
จุลสาร เปลวเทียน ฉบับเดือนพฤษภาคม 2523 ตีพิมพ์บทความชื่อ “จิตรยังไม่ตาย”,
จุลสาร ชโยตุลาคม ฉบับเดือนมีนาคม 2523 ตีพิมพ์บทความของ เมือง บ่อยาง ชื่อ "ความรัก ๓ แบบของจิตร ภูมิศักดิ์"
จุลสาร ชโยตุลาชัย ฉบับเดือนพฤษภาคม 2523 ตีพิมพ์บทความชื่อ "ฉลองวันกรรมกรกับจิตร ภูมิศักดิ์"
ยังไม่นับรวมเอกสาร "จริยธรรมปฏิวัติ" ของพรรคที่ชื่อ "ระลึกถึง จิตร ภูมิศักดิ์ นักรบประชาชนที่ยิ่งใหญ่"
ในข้อเขียนชื่อ "ศึกษาและสืบทอดแบบอย่างจากวีรชนปฏิวัติ จิตร ภูมิศักดิ์" ซึ่งตีพิมพ์ในวารสาร พลัง ฉบับเดือนพฤษภาคม 2521 ผู้เขียนกล่าวว่า
จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นแบบอย่างของปัญญาชนปฏิวัติที่ดีเลิศ ด้วยความสามารถอย่างเอกอุเช่นนี้ เขาสามารถดำรงชีพอยู่ในต่างประเทศได้อย่างสุขสบาย แต่เพราะกลิ่นคาวเลือดคลุ้งอยู่จนไม่อาจทนดูด้วยความเย็นชาได้ จิตร ภูมิศักดิ์ ธงของกองทัพวัฒนธรรม จึงตัดสินใจเดินทางเข้าป่า...
คุณธรรมและความสามารถที่สมบูรณ์พร้อมด้านของ จิตร ภูมิศักดิ์ ได้ส่งอิทธิพลใหญ่หลวงต่อนักเรียน นิสิต นักศึกษา และปัญญาชนชาวไทยทั่วไป เหตุการณ์นองเลือด 6 ตุลาคม แสดงให้เห็นว่า นักเรียน นิสิต นักศึกษา และปัญญาชน ผู้ก้าวหน้ารักความเป็นธรรมไม่เพียงแต่ร้องเพลงที่ จิตร ภูมิศักดิ์ แต่ง หากแต่ได้ยืนหยัดสืบทอดแบบอย่างที่น่าคารวะตามที่ จิตร ภูมิศักดิ์ ได้ชี้นำไว้ในเพลง "วีรชนปฏิวัติ"
ขณะที่ข้อเขียน "บทรำลึกวีรชนปฏิวัติ" ใน นิตยสาร หลักชัย ฉบับเดือนพฤษภาคม 2523 กล่าวถึง จิตร ภูมิศักดิ์ อย่างยกย่องชื่นชมว่า
เรื่องราวของเขา ดุจจะเป็นตำนานการต่อสู้อันอมตะที่จะสืบขานเล่าไปไม่รู้จบเพื่อเป็นแบบอย่างแก่ชนรุ่นหลังได้ศึกษาจิตใจของปัญญาชนปฏิวัติคนหนึ่งที่อุทิศร่างกายและจิตใจเพื่อสิ่งที่ถูกต้องชอบธรรม เพื่อชนชั้นที่ถูกกดขี่ในสังคมด้วยจุดยืนที่หนักแน่นไม่คลอนแคลน ไม่ว่าผลนั้นจะทำให้เขาทุกข์ยากอย่างแสนสาหัส และถูกจองล้างทำลายจากศัตรูของประชาชน แม้กระทั่งหลั่งเลือดจนหยดสุดท้ายเพื่ออุดมการณ์อันสูงส่ง
4. จิตร ภูมิศักดิ์ ในยุควิกฤตศรัทธา, การล่มสลายของ พคท. และทฤษฎี "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา"
4.1. วิกฤตศรัทธา การล่มสลายของ พคท. และทฤษฎี "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" นี้ ทำให้นักศึกษาและปัญญาชนฝ่ายซ้ายจำนวนมาก "ลดบทบาท" ของตนเองลงและต่างพากันหลบหน้าหลบตาผู้คนไปเยียวยาตัวเองในรูปแบบต่างๆ
ผลก็คือ มันได้เปิดพื้นที่ทางสังคมให้กับบรรดาปัญญาชนนักคิดนักเขียนอีกกลุ่มที่ไม่เคยได้เข้าร่วมการปฏิวัติกับ พคท. ในทางตรงข้าม พวกเขาโน้มเอียงไปในทางที่ "ไม่ชอบ", "เกลียด" หรือไม่ก็ "ต่อต้าน" พคท. และคอมมิวนิสต์ทุกชนิดด้วยซ้ำ และพวกเขานี่เองที่มีบทบาทสำคัญในการพูดและเขียนถึง จิตร ภูมิศักดิ์ ท่ามกลาง "ความเงียบ" ของบรรดานักศึกษาและปัญญาชนฝ่ายซ้าย
การที่บรรดาผู้ที่มีบทบาทในการพูดถึงจิตรส่วนใหญ่ในยุคนี้ เกลียดคอมมิวนิสต์ แต่ก็ยกย่องชื่นชมในความเป็นอัจฉริยะของจิตรไปพร้อมๆ กัน นี่เป็นภาวะอิหลักอิเหลื่อ
ผลก็คือ พวกเขาพยายาม "กีดกัน" ความเป็น "คอมมิวนิสต์" ออกไปจากจิตรเสีย โดยใช้วิธี "เลือก" ที่จะชมเชยยกย่องเฉพาะในด้านที่เป็นอัจฉริยะทางวรรณกรรม, นิรุกติศาสตร์ และประวัติศาสตร์ของเขา หรือไม่ก็หันไปพูดถึงเฉพาะชีวิตในช่วงวัยเด็กของจิตรแทน และจงใจที่จะไม่พูดถึงประวัติช่วงที่เป็นคอมมิวนิสต์ของเขา
การหันไปนิยมตีพิมพ์งานเขียนในด้านนิรุกติศาสตร์และประวัติศาสตร์ของจิตรในช่วงทศวรรษ 2520 ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำภาพความเป็น "คอมมิวนิสต์" ของจิตรค่อยๆ เลือนหาย และทำให้ภาพพจน์ของความเป็น "นักวิชาการ" ของจิตร “ลอยเด่น” ขึ้นมาแทนที่
ในปี 2522 เมื่อกองบรรณาธิการนิตยสาร โลกหนังสือ ตีพิมพ์ ภาษาและนิรุกติศาสตร์ พวกเขาเลือกที่จะกล่าวถึง "คำชม" ของ วิลเลี่ยม เก็ดนี่ย์ ที่เคยมีให้ต่อจิตรที่ว่า "เป็นบทความชิ้นที่ดีที่สุดชิ้นหนึ่งที่เคยเขียนขึ้นโดยนักวิชาการชาวไทย" ในปี 2524 เมื่อ สุชาติ สวัสดิ์ศรี ตีพิมพ์ โองการแช่งน้ำและข้อคิดใหม่ในประวัติศาสตร์ไทยลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา เขาก็ยกย่องจิตรในฐานะ "นักวิชาการ"
ในปี 2526 เมื่อ วิชัย นภารัศมี ตีพิมพ์ สังคมไทยลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาก่อนสมัยศรีอยุธยา ของจิตร เขากล่าวว่า "สำหรับเมืองไทยเรา เราไม่สามารถปฏิเสธความสำคัญทางด้านผลงานทางวิชาการของจิตร ภูมิศักดิ์ ได้" ขณะที่ในเล่มเดียวกันนี้ พิเศษ เจียจันทร์พงษ์ กับ สุจิตต์ วงษ์เทศ ในฐานะผู้เขียน "คำนำเสนอ" ก็กล่าวเช่นกันว่า "หนังสือเล่มนี้จึงเป็นเล่มที่ 4 ที่ได้รับการยอมรับนับถือว่าเป็นงานทางวิชาการที่ยิ่งใหญ่"
ในปี 2526 อีกเช่นกัน เมื่อ วิชัย นภารัศมี ตีพิมพ์ ภาษาละหุหรือมูเซอร์ ของจิตร เขาก็เขียนคำนำว่า "ผลงานชิ้นนี้ของจิตร พอจะเป็นเครื่องยืนยันต่อวงวิชาการในบ้านเราได้ว่า จิตรเป็นนักวิชาการโดยสมบูรณ์"
นิตยสาร โลกหนังสือ ที่มี สุชาติ สวัสดิ์ศรี ทำหน้าที่บรรณาธิการ ก็มีบทบาทสำคัญในการทำให้ความคอมมิวนิสต์ของจิตร "เลือนหาย" ไปด้วย
ในเดือนพฤษภาคมปี 2522 นิตยสาร โลกหนังสือ เริ่มต้นการนำเสนอภาพพจน์ที่ไม่ใช่ "คอมมิวนิสต์" ของ จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นครั้งแรก โดยหันเหความสนใจของผู้อ่านไปที่ "บันทึกประจำวันในวัยเยาว์ของ จิตร ภูมิศักดิ์" และ "ชีวิตในวัยเด็กและวัยรุ่นของ จิตร ภูมิศักดิ์"
ในเดือนธันวาคม ปี 2522 โลกหนังสือ ก็นำเสนอข้อเขียนชื่อ "เบื้องหลังชีวิตและข้อถกเถียงใหม่ๆ เกี่ยวกับ จิตร ภูมิศักดิ์" ซึ่งเรียบเรียงมาจากวงอภิปรายที่จัดขึ้นเมื่อวันที่ 22 ตุลาคม 2522 ที่คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
ในเวทีอภิปราย ขณะที่ สุภา ศิริมานนท์ แสดงความงุนงงสงสัยว่า "ทำไมจิตรถึงต้องตาย" และเสนอว่า ตัวอย่างที่ดีที่สุดอันหนึ่งของจิตรก็คือ แนวการศึกษาของเขาที่ "เจริญรอยตามคนสำคัญที่สุดในโลกคนหนึ่ง ซึ่งมีมาในโลกนี้เมื่อ 2522 ปีมาแล้ว คือ เจ้าชายสิทธัตถะ คือ Self Study"
เคร็ก เจ เรย์โนลด์ ชื่นชมจิตรว่า
จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นคนที่มีพรสวรรค์มากคนหนึ่ง เขาเป็นคนที่เปี่ยมไปด้วยการสร้างสรรค์...จิตรเล่นดนตรีได้มาก มีความสามารถในการแต่งทำนองเพลง และเป็นนายเหนือภาษาด้วย ประเด็นนี้เราเห็นได้ชัดจากงานวิชาการและงานนิพนธ์ของเขา มีทั้งบทกวี บทเพลง บทความเรื่องภาษาศิลาจารึก และนิรุกติศาสตร์ บทวิจารณ์หนังสือและภาพยนตร์ จิตรมีทฤษฎีในการวิเคราะห์วรรณคดีไทย เคยแต่งหนังสือวิเคราะห์ประวัติศาสตร์ไทยเล่มหนึ่ง และก็มีหนังสือวิเคราะห์ภาษาละหุเล่มหนึ่ง และหนังสือซึ่งผมคิดว่าจะมีชื่อเสียงมากที่สุดก็คือ ′ความเป็นมาของคำสยาม ไทย ลาว และขอมฯ′ ตั้งแต่อายุยังน้อย
และนั่นทำให้เคร็กไม่สามารถเข้าใจได้ว่าจิตรกลายไปเป็น "คอมมิวนิสต์" ได้อย่างไร ดังคำของเขา
เรื่องการเสียชีวิตของจิตรยากที่จะพิสูจน์ว่า จิตรไปป่าทำไม และเสียชีวิต จิตรเรียนรู้อะไรด้วยตัวเอง เขาเป็นครูของตัวเอง จึงเป็นการลำบากที่จะพิสูจน์ว่า จิตรเริ่มรับแนวความคิดมาร์กซิสม์เมื่อไร ในทำนองเดียวกัน ก็ยากที่จะพิสูจน์[ว่า] ลัทธิมาร์กซิสม์มีอิทธิพลมากแค่ไหนต่อความเปลี่ยนแปลงของจิตร
จากนั้น โลกหนังสือ ก็ตั้งหน้าตั้งตาตีพิมพ์ข้อเขียนที่ไม่เคยตีพิมพ์มาก่อนของ จิตร ภูมิศักดิ์ ชื่อ "ประวัติความเป็นมาของโคลงห้า" ติดต่อกันนับตั้งแต่ฉบับเดือนสิงหาคมไปจนถึงเดือนพฤศจิกายน 2523
ใน โลกหนังสือ ฉบับเดือนพฤศจิกายน 2523 ได้ตีพิมพ์บทความ "กลับไปอ่านศิลปเพื่อชีวิตศิลปเพื่อประชาชนของทีปกร" ของ ดวงมน จิตรจำนงค์ ซึ่งวิจารณ์หนังสือ ศิลปเพื่อชีวิต ศิลปเพื่อประชาชน ของจิตรในหลายประเด็น อาทิ "อาจจะเป็นเพราะในหนังสือเล่มนี้ ′ทีปกร′ ต้องการเสนอแนวคิดทฤษฎีใหม่เกี่ยวกับศิลป มากกว่าที่จะวิเคราะห์เนื้อหาของศิลปและวรรณคดีที่ปรากฏอยู่ จึงน่าเสียดายที่บางครั้งเขามอง อย่างรวบรัด และผิวเผินเกินไป จนบางทีการยกตัวอย่างก็มีลักษณะคลุมเครือ หรือถึงขั้นโมเม"
จนถึงปลายปี 2524 โลกหนังสือ ก็ยังคงให้ความสำคัญกับการนำเสนอภาพภาพชีวิตในวัยเยาว์ ช่วงที่ถูกโยนบก และงานเขียนที่ไม่เคยถูกตีพิมพ์มาก่อนของ จิตร ภูมิศักดิ์ มากกว่าเรื่องราวที่เกี่ยวกับความเป็น "คอมมิวนิสต์" ของเขา ตัวอย่างเช่น
โลกหนังสือ ฉบับเดือนกันยายน 2524 ตีพิมพ์บทบันทึกความทรงจำของ ภิรมย์ ภูมิศักดิ์ พี่สาวคนเดียวของจิตร ชื่อ "ความหลังในวัยเยาว์"
บทความที่ทำให้จิตรถูกโยนบกเรื่อง "ผีตองเหลือง" และบทบันทึกเกี่ยวกับการถูกโยนบกของจิตรชื่อ "เหตุการณ์ที่ข้าฯ ถูกกล่าวโทษ" ที่เรียบเรียงโดย "เมือง บ่อยาง" รวมทั้งคำ "สัมภาษณ์ วิลเลียม เจ. เก็ดนี่ ต่อกรณีโยนบก"
โลกหนังสือ ฉบับเดือนธันวาคม 2524 ตีพิมพ์บทสัมภาษณ์ของ ดวงใจ ชุมพล เพื่อนสมัยเรียนจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยของจิตรที่กล่าวว่า "ถ้า จิตร ภูมิศักดิ์ มีชีวิตอยู่ คนจะไม่นิยมเขามากเท่านั้น จะรู้ว่าเขาเป็นคนพูดจาขวานผ่าซาก เห็นบุคลิกจริงแล้วน่ารำคาญด้วย"
อย่างไรก็ตาม ใน โลกหนังสือ ฉบับเดียวกันนี้ มีบทความที่แสดงให้เห็น "ความเป็นคอมมิวนิสต์" ของจิตรอยู่ 1 ชิ้น นั่นคือ "จากหลู่ซิ่นถึงจิตร ภูมิศักดิ์" ของ "ทวีปวร" ซึ่งเสนอว่า จิตร ภูมิศักดิ์ คล้ายคลึง ยกย่องนับถือ และได้รับอิทธิพลไม่น้อยจาก หลู่ซิ่น ผู้เป็น "นักเขียนและนักปฏิวัติคนสำคัญของประชาชนจีน"
ในช่วงกลางปี 2525 โลกหนังสือ ตีพิมพ์กวีนิพนธ์ขนาดยาวของ จิตร ภูมิศักดิ์ ชื่อ "โคลงสรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานคร ยุคไทยพัฒนา ตอน เศรษฐกิจรัดเข็มขัด"
และตีพิมพ์ปาฐกถาเรื่อง "ปัญหาคำว่าศักดินา: ศักดินาฝรั่งหรือฟิวดัลลส์ไทย" ของ เคร็ก เจ เรย์โนลด์ ที่วิจารณ์ โฉมหน้าศักดินาไทย ของจิตรว่า
ถ้าเรามองหนังสือเล่มนี้ในแง่ใดแง่เดียวว่าเป็นการวิเคราะห์สังคมไทย เราจะพบข้อบกพร่องมากเหมือนกัน เพราะจิตรไม่มีโอกาสอ่านงานทฤษฎีของมากซ์และเองเกลส์โดยตรง นักเศรษฐศาสตร์การเมืองคนนี้ไม่เคยรู้จักวิถีการผลิตแบบเอเชียอย่างที่ชัยอนันต์เคยวิจารณ์
นอกจากนี้ เคร็ก ยังได้ใช้ทฤษฎี "สัญญะ" ของ โรลองค์ บาทธ์ นักภาษาศาสตร์ชาวฝรั่งเศสผู้โด่งดังมาใช้เป็นเครื่องมือในการวิเคราะห์ โฉมหน้าศักดินาไทย ของจิตรด้วย
เคร็กเสนอว่า การสร้างความหมายใหม่ให้กับคำว่า "ศักดินา" ของจิตรใน โฉมหน้าศักดินาไทย คือการสร้าง "สัญญะ" ใหม่ขึ้นมา ส่วนงานเขียนของ ขจร สุขพานิช เรื่อง ฐานันดรไพร่ และ ฝรั่งศักดินา ของ คึกฤทธิ์ ปราโมช หรือแม้แต่ สังคมไทยในสมัยรัตนโกสินทร์ พ.ศ. 2325 – 2416 ของ อคิน รพีพัฒน์ ก็คือ ความพยายามที่จะทำลายระบบ "สัญญะ" ที่จิตรสร้างไว้
การกีดกันความเป็น "คอมมิวนิสต์" ออกจาก จิตร ภูมิศักดิ์ ในทางวิชาการ บรรลุถึงจุดสูงสุดในปี 2534 เมื่อมีการตีพิมพ์หนังสือ ความคิดแหวกแนวในสังคมไทย ของ เคร็ก เจ เรย์โนลด์ ที่เกือบตลอดทั้งเล่ม พยายามแสดงให้เห็นว่า ความสัมพันธ์ระหว่าง พคท. กับ จิตร ภูมิศักดิ์ ไม่ค่อยดีนัก
ตลอดระยะเวลา 3 ปี ตั้งแต่ พ.ศ. 2516 ถึง 2519 นั้น คณาจารย์และนักศึกษา เช่นเดียวกับผู้พิมพ์หรือแม้แต่ พ.ค.ท. ต่างมีส่วนสร้าง "จิตร ภูมิศักดิ์"....พ.ค.ท. ซึ่งรับจิตรเข้าเป็นสมาชิกพรรคหลังจากที่เขาเสียชีวิตไปแล้ว ก็เร่งแจกจ่ายชีวประวัติขนาดสั้น และเอ่ยอ้างโยงถึงความหมายเชิงปฏิวัติอย่างเปิดเผยเพื่อผลประโยชน์ของพรรคเอง [หน้า 22]
แม้ว่าทางพรรคจะเร่งรีบผลิตชีวประวัติของเขาออกมาหลังเดือนตุลาคม พ.ศ. 2516 เพื่อตักตวงผลประโยชน์จากการที่เขาได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นในหมู่ประชาชน [หน้า 74]
โฉมหน้าศักดินาไทยในปัจจุบัน พิมพ์ครั้งแรกเมื่อ พ.ศ. 2500 และมีการพิมพ์ซ้ำอีกหลายครั้งนับแต่ พ.ศ. 2517 เป็นต้นมา ข้าพเจ้าทราบมาว่า ในขณะที่ พ.ค.ท. ไม่อาจอ้างได้ว่าผลงานเล่มนี้เป็นของพรรค แต่ก็เคยให้เงินสนับสนุนจำนวนหนึ่งเพื่อช่วยตอนที่ชมรมหนังสือแสงตะวันนำมาพิมพ์ซ้ำเป็นครั้งแรก ถึงแม้ว่าผู้ที่รับเงินก้อนนั้นมาคือ นิสิต จิรโสภณ จะมิได้ระแวงถึงแหล่งที่มาที่แท้จริงของมันเลยก็ตาม [หน้า 81]
ไม่ว่าจะถูกมองว่าเป็นพวกหัวรุนแรงอย่างไรก็ตาม โฉมหน้า มีอิทธิพลต่อความเคลื่อนไหวของเยาวชนในช่วงทศวรรษ 2510 และในหมู่นักวิชาการในแวดวงมหาวิทยาลัย หนังสือเล่มนี้ไม่เคยได้รับการรับรองจาก พ.ค.ท. ในฐานะที่เป็นการตีความประวัติศาสตร์ไทยของพรรคเลย [หน้า 266]
เขาเป็นคนที่ยึดมั่นในทฤษฎีมากที่สุดในบรรดาพวกมาร์กซิสต์ชาวเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ด้วยกัน และไม่เหมือนคนเหล่านั้นตรงที่ผลงานของเขาไม่เคยรับใช้พรรคการเมือง หรือแผนการชาตินิยมที่จำเพาะเจาะจงแต่อย่างใด พ.ค.ท. ต้องเร่งรีบอ้างสิทธิ์เหนือชื่อเสียงของเขาเมื่อมันเติบโตขึ้นมากหลังเหตุการณ์วันที่ 14 ตุลาคม ทำให้เห็นว่าชีวิตหรือผลงานของเขาไม่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ที่เป็นทางการของพรรค [หน้า 327]
4.2. พร้อมๆ กับการตกต่ำลงอย่างรวดเร็วของ พคท. ปัญญาชนฝ่ายซ้ายไทยส่วนหนึ่ง ได้หันไปให้ความสนใจและพยายามชี้ชวนให้มีการศึกษาลัทธิมาร์กซ์สายอื่นๆ ซึ่งได้แก่
ลัทธิมาร์กซ์คลาสสิค (นั่นคือการหันกลับไปแปล ตีพิมพ์ และอ่านงานเขียนต้นฉบับของมาร์กซ์, เองเกลส์, เลนิน, ลุกแซมเบอร์ก และทรอตสกี้ ซึ่งให้ความสำคัญกับการวิเคราะห์ "เศรษฐศาสตร์และการเมือง" หรือ "โครงสร้างส่วนล่าง"),
ลัทธิมาร์กซ์ในสายสากลที่ 4 (นั่นคือการหันไปสนใจแปล อ้าง เขียน และอ่านงานเขียนของทร้อตสกี้ และ "ผู้นิยมทร้อตสกี้" อย่าง เอิร์นเนสท์ แมนเดล และ ไอแซค ดอยเซอร์ ซึ่งพยายามรักษาจารีตทางทฤษฎีของ "ลัทธิมาร์กซ์คลาสสิค" เอาไว้),
ลัทธิมาร์กซ์ตะวันตก (นั่นคือการหันไปสนใจศึกษาทฤษฎีของ อันโตนิโอ กรัมชี่, หลุย อัลธูแซร์, พวกลัทธิมาร์กซ์สำนักสำนักแฟรงเฟิร์ต ซึ่งให้ความสำคัญกับ การเมือง วัฒนธรรม และอุดมการณ์ หรือ "โครงสร้างส่วนบน")
ซ้ายใหม่ (นั่นคือการหันไปสนใจนักประวัติศาสตร์มาร์กซิสต์อังกฤษ อย่าง อีพี ทอมป์สัน, อิริค ฮอสบอว์ม และอ่านนิตยสาร New Left Review ที่อัดแน่นไปด้วยงานเขียนทางทฤษฎีอันซับซ้อน)
แต่ทั้งหมดเหล่านี้ให้ความสนใจต่อประเด็น "ทุนนิยม" ไม่ใช่ "ศักดินา"
การที่ปัญญาชนฝ่ายซ้ายไทยหันไปสนในต่อกระแสลัทธิมาร์กซ์ทั้ง 4 นี้ แม้ว่าจะทำให้พวกเขามีความขัดแย้งแตกต่างกันทางทฤษฎีอยู่มาก แต่มันก็ทำให้พวกเขามีจุดร่วมเหมือนกันบางอย่าง นั่นคือ พวกเขาเลิกสนใจประเด็น "ศักดินา" และหันไปให้ความสำคัญกับการวิเคราะห์และต่อต้าน "ทุนนิยม" เป็นหลัก พวกเขามีแนวโน้มที่จะมองเห็นร่วมกันว่า สังคมไทยได้กลายเป็น "ทุนนิยม" แล้ว ไม่ใช่ "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" ตามที่ พคท. เสนอ
นี่น่าจะเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ทำให้ข้อวิพากษ์ "ศักดินา" อันทรงพลังของ จิตร ภูมิศักดิ์ ที่ปรากฏอยู่ในหนังสือ โฉมหน้าศักดินาไทย และ ศิลปเพื่อชีวิตศิลปเพื่อประชาชน หมดความสำคัญลงไปอย่างน้อยก็ในสายตาของพวกเขาด้วย
อาจกล่าวได้ด้วยว่า ทั้งปัญญาชนฝ่ายซ้าย และปัญญาชนที่ไม่ใช่ฝ่ายซ้าย ในยุค "หลัง-พคท." แม้จะมีความแตกต่างกันอย่างมากในเรื่องของทฤษฎี แต่พวกเขามีจุดร่วมกันอันหนึ่งโดยบังเอิญ นั่นคือ เห็นว่าประเด็น "ศักดินา" ไม่สำคัญอีกต่อไป และประเด็นที่ควรครุ่นคิดให้มากคือ "ทุนนิยม"
ดังนั้น จึงไม่มีเหตุผลจำเป็นอะไรที่ปัญญาชนยุคหลัง พคท. ที่มุ่งแต่จะวิพากษ์ต่อต้าน "ทุนนิยม" เพียงอย่างเดียว จะต้องปกป้องรักษาความเป็นคอมมิวนิสต์ของ จิตร ภูมิศักดิ์ ในแบบที่มุ่งต่อต้านโค่นล้มทั้ง "จักรวรรดินิยมและศักดินา" เอาไว้
4.3. มีความพยายามที่รื้อฟื้นภาพพจน์ของ จิตร ภูมิศักดิ์ ในฐานะ "คอมมิวนิสต์" อยู่บ้าง ดังจะเห็นได้ว่า ในปี 2529 นิตยสาร ถนนหนังสือ ได้อุทิศหน้ากระดาษจำนวนมากให้กับเรื่องราวของจิตรในช่วงที่เขาใช้ชีวิตในฐานะนักปฏิวัติอยู่ในเทือกเขาภูพาน ผ่านข้อเขียนต่างๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ข้อเขียนของ แคน สาริกา ที่ชื่อ "ย้อนรอยเท้าบนทางป่าของ จิตร ภูมิศักดิ์"
และต่อมา แคน สาริกา ก็ได้พัฒนาข้อเขียนชิ้นนี้ไปตีพิมพ์เป็นเล่มในชื่อ วาระสุดท้ายแห่งชีวิต จิตร ภูมิศักดิ์ ในปี 2531 และถูกพิมพ์ซ้ำอีกมากกว่า 10 ครั้ง
แต่เมื่อมองในแง่ของ "วิชาการ" แล้ว ความคิดแหวกแนวในสังคมไทย ของ เคร็ก เจ เรโนลด์ ย่อมน่าจะได้รับการเชื่อถือยอมรับในหมู่นักวิชาการมากกว่า เป็นกระแสหลักในวงวิชาการมากกว่า
5. การกีดกันคอมมิวนิสต์ไทยในทางวิชาการ: สมศักดิ์ เจียมธีรกุล วิพากษ์ เคร็ก เจ เรย์โนลด์
งานวิชาการชิ้นสำคัญชื่อ ความคิดแหวกแนวในสังคมไทย ของ เคร็ก เจ เรโนลด์ ที่เลื่องลือกันว่าเป็นงานวิชาการเกี่ยวกับ จิตร ภูมิศักดิ์ ที่ยอดเยี่ยมที่สุด ถูกวิจารณ์อย่างไม่มีชิ้นดีโดย สมศักดิ์ เจียมธีรกุล ในฐานะตัวอย่างหนึ่งของ "การกีดกันคอมมิวนิสต์ไทยในทางวิชาการ" แต่น่าเสียดายที่ทั้งสมศักดิ์และข้อวิจารณ์ของเขา "ดัง" ไม่พอ จึงทำให้ "การกีดกันคอมมิวนิสต์ไทยในทางวิชาการ" ยังคงเป็น "กระแสหลัก" ต่อไป
ในบทนำของ The Communist Movement in Thailand วิทยานิพนธ์ปริญญาเอกภาษาอังกฤษที่ทำเสร็จในปี 2534 และปรับปรุงแก้ไขตีพิมพ์เป็นเล่มในปี 2536 แต่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักในวงวิชาการเมืองไทยเท่าไหร่ของเขา สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล เสนอว่า มีงานศึกษาในเชิงวิชาการเกี่ยวกับคอมมิวนิสต์ไทยไม่กี่ชิ้น
และแม้ว่าในหลายปีที่ผ่านมา จะมีงานวิชาการที่ศึกษาคอมมิวนิสต์ไทยซึ่งทำโดยชาวตะวันตกหรือชาวไทยที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษอยู่จำนวนหนึ่ง แต่งานเขียนเหล่านี้มีปัญหาร่วมกันบางอย่าง นั่นคือ ถ้าไม่ประเมินต่ำเกินไปก็ปฏิเสธบทบาทของคอมมิวนิสต์และพรรคคอมมิวนิสต์ที่มีในการเมืองไทยไปเลย
แต่เนื่องจาก มีการเคลื่อนไหวของฝ่ายซ้ายเกิดขึ้นเป็นเวลาหลายปี ซึ่งบางช่วงก็เฟื่องฟู จึงทำให้งานเขียนเหล่านี้ถูกบังคับให้ต้องยอมรับการมีอยู่ของฝ่ายซ้ายไทย
แต่งานเขียนเหล่านี้ก็ปฏิเสธว่าการเคลื่อนไหวของฝ่ายซ้ายไทยไม่เกี่ยวข้องหรือเกี่ยวข้องน้อยมากกับคอมมิวนิสต์หรือพรรคคอมมิวนิสต์
พวกเขา "พยายาม" แสดงให้เห็นว่า การเคลื่อนไหวของฝ่ายซ้าย กับ คอมมิวนิสต์และพรรคคอมมิวนิสต์ เป็นคนละอย่างกันและเข้ากันไม่ได้
พูดในเชิงตรรกก็คือ งานเขียนเหล่านี้จะไม่สามารถประเมินต่ำหรือปฏิเสธบทบาทของคอมมิวนิสต์และพรรคคอมมิวนิสต์ที่มีในการเมืองไทยต่อไปอีกได้ ถ้าพวกเขายอมรับว่าความเฟื่องฟูของกิจกรรมของฝ่ายซ้ายดังกล่าว คล้ายคลึงกันหรือเข้ากันได้กับลัทธิคอมมิวนิสต์หรือพรรคคอมมิวนิสต์
และเพราะเหตุที่ โดยส่วนมากแล้ว ลัทธิคอมมิวนิสต์ถูกนำเข้าสู่ประเทศไทยโดยชาวจีนอพยพ, จำกัดตัวอยู่เฉพาะภายในชุมชนชาวจีนมาเป็นเวลาหลายปี และเพราะในเวลาต่อมา พคท. ได้นำเอาลัทธิเหมามาปรับใช้เป็นทฤษฎีชี้นำ งานเขียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของฝ่ายซ้ายไทยจึงมักจะปรากฏลักษณะของการแยกกันอยู่ต่างหากและเป็นการอยู่ตรงข้ามกันระหว่าง ชาวจีนและคอมมิวนิสต์ลัทธิเหมา กับ ฝ่ายก้าวหน้าไทยและลัทธิมาร์กซ์ไทย อยู่เสมอๆ
งานเขียนบางชิ้นไปไกลถึงขั้นเสนอว่า มีการแยกกันอยู่ต่างหากและเป็นการอยู่ตรงข้ามกันระหว่าง พคท. กับขบวนการนักศึกษาไทย หรือ มีการแยกกันอยู่ต่างหากและเป็นการอยู่ตรงข้ามกันระหว่าง พคท. กับ ปัจเจกบุคคล อย่างเช่น จิตร ภูมิศักดิ์ เป็นต้น
สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล วิจารณ์ว่า ในหนังสือ ความคิดแหวกแนวในสังคมไทย เคร็ก เจ เรโนลด์ เข้าใจผิดเกี่ยวกับ จิตร ภูมิศักดิ์ อย่างไม่น่าให้อภัยในหลายประการ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่ เคร็ก เจ เรโนลด์ พยายามจะบอกว่า จิตร ภูมิศักดิ์ กับ พคท. ไม่ค่อยเกี่ยวข้องกันทั้งในทางทฤษฎีและปฏิบัติ เช่นว่า
คำว่า "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" ที่อ้างอยู่ในหมายเหตุของบรรณาธิการดึงการวิเคราะห์ให้มาสัมพันธ์กับรูปของสังคมตามแบบซึ่งอันที่จริงแล้ว พ.ค.ท. เป็นผู้บัญญัติขึ้นใช้สำหรับสังคมไทย แต่กระนั้นก็ดีเนื้อหาสาระของหนังสือ โฉมหน้า เพิกเฉยไม่ยอมระบุถึงลักษณะ "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา" จิตรถูกดึงเข้าไปใกล้ชิดกับพรรคในฐานะปัญญาชนนักปฏิวัติ แต่ก็มักถูกกัน (หรือกันตัวเองด้วยความคิดอ่านที่เป็นของตัวเองอย่างรุนแรง)
แต่ความผิดพลาดของ เคร็ก เจ เรโนลด์ ที่หนักหนาสาหัสไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันก็คือ การที่เขาเสนอว่า
แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะมิได้เป็นสมาชิกพรรคตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ พ.ค.ท. ยอมรับเขาเข้าเป็นสมาชิกก็ต่อเมื่อเสียชีวิตไปแล้ว ทางพรรคปล่อยข่าวออกมาว่าจิตรอาจถูกส่งไปเมืองจีน แต่นั่นก็เป็นการโฆษณาชวนเชื่อของพรรค เพราะว่าพรรคไม่เคยมีความตั้งใจจะแต่งตั้งให้เขาเป็นกรรมการกลาง (สัมภาษณ์ ประวุฒิ 2526) ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับแกนนำของพรรคมิได้ราบรื่นเลย ไม่ว่าจะอยู่ในคุกหรือในป่าก็ตาม เขาไม่เคยลงรอยกับ อุดม ศรีสุวรรณ ผู้มีบทบาทในขบวนการหัวก้าวหน้ามาตั้งแต่ทศวรรษ 2480 อุดมเข้าป่าหลังได้รับการปลดปล่อยจากลาดยาวเมื่อตอนกลางทศวรรษ 2500 และก้าวขึ้นเป็นกรรมการกลางของพรรค (สยามสมัย; สัมภาษณ์ อุดม 2527) ในฐานะของผู้อาวุโสของพรรคที่มีวัยแก่กว่าจิตรถึง 10 ปี อุดมบังคับใช้วินัยของพรรคอย่างเข้มงวดต่อผู้ด้อยอาวุโสกว่า และจิตรก็ไม่ใช่คนแบบที่จะยอมให้พรรคไหนมาคอยตรวจสอบเขา หรือยอมอยู่ใต้ระเบียบวินัยของใครได้ง่ายๆ (สัมภาษณ์ อารีย์และสุภา 2522; สัมภาษณ์ คำสิงห์ 2523) อย่างที่ข้าพเจ้าจะชี้ให้เห็นในบทที่ 3 ว่า โฉมหน้า เป็นการตอบโต้อย่างทันควันแบบหนึ่งต่อหนังสือประวัติศาสตร์แบบก้าวหน้าของอุดมเรื่อง ไทยกึ่งเมืองขึ้น ที่พิมพ์เมื่อ 7 ปีก่อนหน้า คือ ใน พ.ศ. 2493 (อุดม 2522) ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพื้นฐานทางด้านทฤษฎีหรือด้านส่วนตัวก็ตาม คนทั้งสองไม่เคยลงรอยกันเอาเสียเลย
ในประเด็นนี้ สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล วิจารณ์ว่า เป็นข้อเสนอที่ "ผิดข้อเท็จจริง" หลายประการ เช่น อุดม สีสุวรรณ เป็นกรรมการกลางพรรคตั้งแต่ปี 2495 แล้ว ไม่ใช่หลังจากถูกปล่อยตัวจากคุกลาดยาว
และเอาเข้าจริงแล้ว ผู้นำสูงสุดของพรรคที่แท้จริงในเวลานั้นก็ไม่ใช่อุดมด้วย แต่เป็น เจริญ วรรณงาม, วิรัช อังคถาวร และธง แจ่มศรี ต่างหาก ดังนั้น ไม่ว่าจิตรจะขัดแย้งกับอุดมจริงหรือไม่ ก็ไม่อาจพูดฟันธงได้ว่า จิตรขัดแย้งกับผู้นำพรรค
ส่วนการบอกว่า "โฉมหน้า เป็นการตอบโต้อย่างทันควันแบบหนึ่งต่อหนังสือประวัติศาสตร์แบบก้าวหน้าของอุดมเรื่อง ไทยกึ่งเมืองขึ้น" นั้น ก็ "ผิดข้อเท็จจริง" เพราะถ้าอ่านหนังสือทั้ง 2 เล่มนี้ให้ดีก็จะเห็นว่า เขาทั้งคู่เสนอตรงกันว่า สังคมไทยเป็น "กึ่งเมืองขึ้น กึ่งศักดินา"
ไม่ว่าจะในหน้าแรกของ โฉมหน้าศักดินาไทย หรือใน บทวิพากษ์ว่าด้วยศิลปวัฒนธรรม จิตรก็พูดชัดเจนว่า "สภาพชีวิตในสังคมไทยปัจุบันเป็นสภาพชีวิตแบบ กึ่งศักดินา กึ่งเมืองขึ้น ซึ่งเป็นแบบเดียวกับสังคมจีนก่อนการปลดแอก"
นอกจากนี้ สมศักดิ์ ยังวิจารณ์ด้วยว่า การที่ เคร็ก บอกว่า งานเขียนของจิตรไม่เคยรับใช้พรรคนั้นก็ "ผิดข้อเท็จจริง" อีกเช่นกัน เพราะ เคร็ก ลืมไปว่า จิตรแต่งเพลงให้พรรคหลายเพลง เช่น "ภูพานปฏิวัติ", "วีรชนปฏิวัติ" กับ "เลือดต้องล้างด้วยเลือด" ที่จิตรแต่งเพื่อยกย่องและตอบโต้ต่อการประหารชีวิต รวม วงศ์พันธ์ และเพลง "แสงดาวแห่งศรัทธา" ซึ่งเป็นสรรเสริญพรรคในเชิงสัญลักษณ์
รวมทั้งการที่จิตร แต่งเพลงมาร์ชประจำ "พลพรรคประชาชนไทยต่อต้านอเมริกา" ซึ่งจัดตั้งขึ้นในปี 2508 ตามคำ "มอบหมาย" ของ ธง แจ่มศรี สมาชิกระดับสูงของพรรค ด้วย
6. ข้อสังเกตบางประการ:
ในท้ายที่สุด เราอาจสามารถตั้งข้อสังเกตเพื่อนำไปสู่การทะเลาะทางความคิดได้ด้วยซ้ำว่า ความชื่นชมดื่มด่ำของนักวิชาการไทยที่มีต่องานเขียนด้านวรรณกรรม ประวัติศาสตร์ นิรุกติศาสตร์ และ "วิชาการ" ของจิตรในปัจจุบันนั้น อาจเป็นเพราะว่า จิตรได้แสดงให้เห็นถึงความสามารถอันล้ำลึกรอบด้านในการทำความเข้าใจ "ความเป็นไทย" ซึ่งเป็น "ประเด็น" ที่พวกเขามีความหมกมุ่นสนใจร่วมกันมาเป็นเวลานานแล้วนั่นเอง
เมื่อ ชาญวิทย์ เกษตรศิริ เขียน "คำนำ" ให้กับ ความเป็นมาของคำสยาม ไทย ลาว และขอมฯ ฉบับตีพิมพ์ครั้งแรกในปี 2519 เขากล่าวว่า
จิตร ภูมิศักดิ์ คงจะเริ่มเขียน ความเป็นมาของคำสยามฯ ในช่วง 6 ปีของการถูกจองจำ. ณ ที่นั้น "คุกขังเขาได้แต่หัวใจอย่าปรารถนา" ทำให้เขามีเวลาค้นคว้าอย่างจริงทั้งในด้านหลักฐานข้อมูล และในด้านภาษาต่างๆ จิตร ภูมิศักดิ์เป็นผู้ที่ฝึกฝนตนเองจนชำนาญทางด้านภาษามาก่อนการถูกจองจำ ไม่ว่าจะเป็นภาษาอังกฤษ, ฝรั่งเศส และเขมร ซึ่งจำเป็นอย่างยิ่งที่ช่วยเบิกทางให้รู้อดีตของไทย, และเวลาที่อยู่ในคุกเขาก็มิได้ปล่อยให้ผ่านไปในการที่จะเรียนภาษาเพิ่ม ทั้งจีน และมอญ-พม่า ในบางส่วน อันจะเห็นได้ชัดจากบทต่างๆ ในหนังสือเล่มนี้ของเขา. ความพิถีพิถันและความประณีตในการทำงานนี้แหละที่ทำให้ จิตร ภูมิศักดิ์ สามารถเข้าถึงนิรุกติศาสตร์แห่งต้นตอของอดีตไทยได้อย่างลึกซึ้ง.
ความเป็นมาของคำสยามฯเป็นเรื่องราวทางภาษาศาสตร์มุ่งไปในการค้นคว้าอดีตบางประการของไทย. จิตร ภูมิศักดิ์พยายามชี้ให้เห็นรากและต้นตอของคำแต่ละคำ, ชี้ให้เห็นข้อบกพร่องและความผิดพลาดในการหาหลักฐานจากคำต่างๆ; เขาใช้คำเหล่านี้สืบค้นต้นกำเนิดของคนไทยอย่างมีระบบ...
จะไม่ให้ชื่นชม ความเป็นมาของคำสยาม ไทย ลาว และขอมฯ ได้อย่างไร ในเมื่อมันสามารถทำให้เราเห็นว่า "ความเป็นไทย" ในปัจจุบันนี้ มีส่วนผสมที่มาอันยาวนานลึกลับซับซ้อนมากมายเพียงใด
7. บทสรุป: จิตร ภูมิศักดิ์ ผู้ไม่ต่อต้าน "จักรวรรดินิยมและศักดินา"
จิตรเป็นคอมมิวนิสต์และตายไปอย่างคอมมิวนิสต์อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ปัญญาชนยุคหลังซึ่งที่เกลียดชังคอมมิวนิสต์แต่ก็ชื่นชมในอัจฉริยภาพของจิตรไปพร้อมๆ กัน ได้ช่วยกัน "กีดกัน" ความเป็นคอมมิวนิสต์ออกไปจากชีวประวัติของจิตรเสียสิ้น หลงเหลือก็แต่เพียงฐานะของการเป็น "นักคิดนักเขียน" ผู้มีอัจริยภาพในด้านวรรณกรรม นิรุกติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ และ "วิชาการ" เท่านั้น
แน่นอนที่ว่า ความเป็นคอมมิวนิสต์ที่ถูก "กีดกัน" ออกไปจากจิตรก็คือ คอมมิวนิสต์แบบ พคท. ผู้ยืดถือในทฤษฎี "กึ่งเมืองขึ้นกึ่งศักดินา" ที่มีนัยของการต่อต้านทั้ง "ทุนนิยมและศักดินา" ไปพร้อมๆ กันนั่นเอง
โดยการ "กีดกัน" การเป็นผู้ที่ยึดถือใน "หลักการ" ดังกล่าวออกไปจากจิตรเสีย จึงเป็นการ "ง่าย" ที่ปัญญาชนในยุคปัจจุบันผู้ซึ่งเกลียดชังทุนนิยมและ "คืนดีกับศักดินา" ไปแล้ว จะหยิบใช้จิตรสำหรับหนุนเสริมการต่อสู้ของพวกเขาอย่างไรก็ได้โดยไม่ต้องคิดให้ตลอดว่ามันการอ้างจิตรของพวกเขาจะขัดแย้งต่อความเป็น "คอมมิวนิสต์" หรือขัดแย้งต่อความคิดที่ต้องการเปลี่ยนแปลงสังคมไทยแบบ "ถอนรากถอนโคน" โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความคิดที่ต้องการต่อต้านโค่นล้มทั้ง "ทุนนิยม" และ "ศักดินา" ของจิตรหรือไม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น